ผมก็เป็นคนนึงที่อยากออกมาก ๆ เหตุผลประมาณ Rep แรก แต่เราไม่ได้เรียนซ้ำ เราชอบสังคมของที่ ม.รัฐแห่งหนึ่งย่านรังสิต มากกว่าที่นี่ ที่นั้นผมเคยไปอยู่ ไปนอน ไปเดินเล่น ในมหาลัย ผมชอบมาก ทุกคนเป็นกันเอง เกรียน ๆ ฮา ๆ เป็นคนมีแนวคิดที่เจ๋ง ไม่คิดอะไรปัญญาอ่อน ๆ แบบเด็กเอแบคส่วนมาก ไม่ซื้อของแบรนด์เนมมาอวดกัน ไม่ต้องขับรถหรู ๆ มาแย่งที่จอดวันละ 30 บาท ปั่นจักรยานกันเป็นว่าเล่น กิจกรรมสนุก ไม่เหมือนที่เอแบคที่จะคุณหนูไฮโซไปหน่อย มีชมรม ชุมนุม นศ เยอะ มหาลัยกว้าง เป็นมหาลัยที่เป็นคล้าย ๆ บ้านจริง ๆ เรียนเลิกช้า กิจกรรมถึงดึก ติดชมรม,ชุมนุมดึกก็นอนในมหาลัย ใครก็เดินเข้าไปเรียนในคลาสได้ ไม่ต้องใส่ชุดนักศึกษาที่เป็นเสื้อเชิร์ตมียี่ห้อกับรองเท้าราคาหลักพันถึงหมื่น ไม่ต้องวิ่งหนีป้าแว่นเวลาแต่งตัวผิดระเบียบ นศอยู่ในมหาลัยกันอบอุ่น อยู่ด้วยกันกับเพื่อนถึง 3-4 ทุ่ม แต่ที่นี่ 5โมงกว่าก็ป่าช้าแล้ว ค่าเทอมก็แพงไปไหน เทอมนี้ผมจ่ายค่าเทอมไป 87,785 บาทแล้วนะ ห้องทะเบียนก็ทำงานแย่ และระบบการทำงานข้ามฝ่ายก็แย่ด้วย ไม่ประสานงานกันให้ดี ระบบอินเตอร์เน็ตก็เสียบ่อยมาก 108 ช็อปก็บริการแย่
แต่สิ่งดี ๆ ก็มีเหมือนกัน ระบบรักษาความปลอดภัยก็ดี เรื่องกีฬาก็ดี หลักสูตรการสอนก็ดี อาหารอร่อย สาวก็น่ารัก(แต่ถ้ามองโลกเป็นจะดีกว่านี้)
สรุปคือ ที่ผมอยากออกจากที่นี่เลยคือ 1 ผมชอบทำกิจกรรมแต่ที่นี่ไม่สนับสนุน เช่น ไม่มีห้องชมรมให้แต่ละชมรม กิจกรรมในชมรมไม่เข้มข้น กิจกรรมจัดไม่บ่อย รับน้องก็ไม่สนุก พี่ไม่ว๊ากเลย 2 สังคมที่นี่แย่ครับ จะแข่งกันเซเลบทำไม จะดูถูกคนจนกันทำไม แล้วทำไมต้อง iPhone ความคิดยังไม่เป็นผู้ใหญ่กันเท่าไหร่ มองโลก,การใช้ชีวิตไม่เป็น ชอบทะเลาะวิวาทกัน 3 ไม่มีที่ให้จอดจักรยาน ถึงมีก็ไม่กล้าปั่นอยู่ดี ตรงเซ็นเตอร์ พอซีเคียวปล่อยออกปุ๊บ แมร่งออกตัวเหมือน F1 กันเลย จะรีบไปไหนกันก็ไม่รู้ ใครจะกล้าปั่น 4 วิถีชีวิตผมไม่เหมาะกับที่นี่ ผมเคยจนมาก่อน เคยทำตัวเหมือนคนต่างจังหวัดทั่ว ๆ ไป เคยอยากได้ในสิ่งที่เราไม่มีเงินจะซื้อ เคยใช้เงินวันไม่ถึง 100 แต่มาตอนนี้ 300 ยังอดอยากเลย พอผมเล่าให้ป๊า แม่ ฟัง ว่าที่มหาลัยเป็นยังไง เค้ายิ่งทะเยอทะยานหาของแบรนด์เนม หารถคันเป็นล้าน หาของแพง ๆ มาให้ผมใช้ ทั้งที่รายจ่ายเค้าก็เยอะมากพอแล้ว ผมเหมือนทรยศเค้ายังไงก็ไม่รู้เพราะผมไม่สามารถทำตัวให้ตั้งใจเรียนได้ ในเมื่อผมไม่ชอบ แต่ตอนนี้ผมก็รู้แล้วว่า ผมจะไม่ลาออกแน่ ผมยังจำตอนที่ผมดูผลแอดมิชชั่นแล้วปรากฎว่าคะแนนผมไม่พอทั้ง 4 อันดับ แล้วมีคนที่พูดแทรกในขณะที่ผมร้องให้อยู่เบา ๆ ว่า ไม่เป็นไรหรอกลูก ไปเอแบคสิ ผมจำหน้าของแม่วันนั้นได้เลย และผมเลือกที่นี่แล้ว ผมไม่ถอยแน่ ถ้ามันไม่ใช่เรา เราก็ทนไปเถอะ โลกนี้ไม่ได้ง่ายไม่ได้สวยแบบที่เราวาดไว้ซักหน่อย ถ้าใครอยากจะออกไปที่อื่น ผมแนะนำให้ดูค่าใช้จ่ายที่เราใช้ไปในมหาลัยนี้ พอเห็นแล้ว หันไปมองว่าคนธรรมดา ๆ คนอื่นเค้าจะเอาเงินเท่านี้ไปทำอะไรกัน เค้าคงไม่ตั้งใจเอาไปให้ลูกโยนทิ้งโยนขว้างกันหรอกนะครับ เงินนะ ไม่ใช่กระดาษทิชชู่เหลือใช้ แต่ถ้าคุณคิดว่าเงินแค่นี้ ไม่ได้มีผลกระทบอะไรต่อพ่อแม่ของคุณเลย คุณก็ออก ออกไปเถอะครับ
ยาวหน่อยแต่อ่าน ๆ ไปเถอะ สาระมีอยู่จริง !!!
