ถึงชีวิตผมบ้างนะ
แม่ผมเสีย
พ่อเอาmaidเป็นเมียน้อย เป็นใครก็รู้ เพื่อนผมทุกคนยังบอกเลยพอผมเล่า เกี่ยวกับเค้า
พ่อไม่เคยจำวันเกิดผมได้มาประมาณ10ปีละ
พ่อไม่เคยให้เงินไปซื้อเครื่องใช้ภายนอกหรือหนังสือเรียน เก็บเองหมด
ผมขอพ่อซื้อมือถือ พ่อบอกละมีอถืออันเก่าหายไปไหน ทั่งที่เค้าไม่เคยซื้อให้มาตลอด10ปี+ไม่เคยถาม
ผมไม่มีมือถือใช้มา5ปีแล้ว เพราะอันเก่าที่ซื้อเองมันเสีย
พอขอเสร็จพ่อบอก พ่อยังไม่ได้จ่ายเงินค่าmaidเลยเสดตะกิตไม่ดี---- ชำใจมาก เกี่ยวไรกับmaidหึหึ
ได้Aเกือบทุกวิชา ได้ B+C ด่าเอาเป็นเอาตาย ทั่งที่เราตั่งใจมาก
ผมคิดจะหนีออกจากบ้านเป็นหมื่นหมื่นครั่ง แต่พ่อก็ใช้เงินจ้างตำรวจหาเจออีก
ผมไม่ได้เป็นเด็กทุน +กับ ทางบ้านก็ไม่ได้จนอะไร
ที่แย่กว่า พี่ชายผมจบมหาลัย พ่อจ่ายเงินหมดไป5-6ล้าน แต่จบมาไม่ทำงาน +เชื่อฟังแต่พี่ชายทุกอย่าง
ผมอยากจะบอกให้สู้ต่อไปเถอะครับ ให้มันเป็นแรงบันดาลใจ ยังมีคนแย่กว่าเราอีกเยอะลองเดินตามแถวสะพานลอย
ผมคิดในใจเลยว่าผมจะรีบจบออกไป +เกรดีดีจะได้ไม่ต้องอยู่บ้านนี้อีก เป็นอีกแรงบันดาลใจครับ
คนเราไม่มีอะไรทำไม่ได้หรอก มันมีแค่ว่าคุณจะทำ หรือไม่ทำเท่านั่น
เรื่องจริงหมดครับ
จากผู้โชคร้ายอีกคน
